In de Interne competitie spelen wij met het z.g. Keizer syteem. In tegenstelling tot het Zwitsers systeem, maakt het Keizer systeem een indeling mogelijk met partijen waarvan de tegenstanders een min of meer gelijke sterkte hebben. Dit zou ook kunnen door in te delen op rating (KNSB, club of tpr), maar daar kleven wat bezwaren aan in een competitie waarin niet alle leden evenveel spelen. In plaats van met een ratinggetal wordt de sterkte van een speler in het Keizer systeem aangeduid met waarderingspunten. De hoogte van deze waarderingspunten is afhankelijk van de plaats die een speler op de ranglijst inneemt.

De indeling wordt iedere ronde gemaakt op basis van de laatste ranglijst. Hierbij wordt voor elke speler een "voorkeurlijst" gemaakt; een lijst met tegenstanders in een "voorkeursvolgorde". De eerste speler op die lijst is in principe de dichtsbijzijnde "buurman" op de ranglijst. De tweede zit al iets verder, enzovoort.

Tegenstanders tegen wie je nog maar kortgeleden heb gespeeld komen altijd onderaan de voorkeurlijsten en op ten duur zul je daarom iedereen wel een keertje tegenkomen. Echter omdat het eerlijker als als je zowel met wit als met zwart tegen iemand speelt "resetten" we halverwege elk seizoen de competitie. We beginnen als het ware overnieuw met behoud van punten. In de voorkeurslijst staan de mensen tegen wie je al gespeeld hebt niet meer onderaan. In de regel wordt nu eind januari zo'n reset toegepast. Daarna loop je de kans iemand te treffen tegen wie je al eerder dat seizoen hebt gespeeld. Het is overigens niet ondenkbaar dat je iemand meer dan 2 keer treft. Als er weinig spelers zijn wordt er toch ingedeeld. Het "kunnen spelen" staat altijd voorop.

Hoe komt de ranglijst tot stand?

Stel de begin-ranglijst ziet er als volg uit:

De indeling voor de eerste ronde wordt dan, gesteld dat alle spelers aanwezig zijn, nr. 1 tegen nr. 2, nr. 3 tegen nr. 4 enz.:

De uitslagen worden nu in het systeem ingevoerd en een nieuwe ranglijst gaat berekend worden. Dat gaat als volgt:

Jansen won zijn partij van Pietsersen en verdient daarmee de waarderinspunten van Pietersen, zijnde 49. Dit cijfer wordt bij zijn eigen waarderinspunten (50) opgeteld. Pietersen verliest dus en krijgt daarvoor nul punten. Bakker speelt remise tegen Slager. Beide spelers ontvangen voor die prestatie ieder de helft van de waarderinspunten van hun tegenstander. De overige drie partijen worden net zo afgewerkt. De verdiende punten worden dus opgeteld bij de eigenwaarde. Vervolgens wordt de lijst gesorteerd op het nieuwe totaal aantal punten. De nieuwe ranglijst ziet er dan als volgt uit:

Op basis van ranglijst 1 wordt de indeling voor ronde 2 gemaakt. Weer nr. 1 tegen nr. 2, nr. 3 tegen nr. 4 enz.

De uitslagen worden verwerkt in de ranglijst; er vindt een herwaardering plaats. En wel als volgt: De overwinning van Jansen op Pietersen uit de eerste ronde is nu ‘nog maar’ 43 punten waard, zijnde de waarderinspunten van Pietersen op ranglijst twee; na de eerste ronde was dat nog 49 punten. Zijn verliespartij in de tweede ronde levert natuurlijk niets op. De Zeeuw krijgt voor zijn overwinning in de eerste ronde op de Vries nu 42 punten (was 46 in de eerste ronde). Zijn zege tegen Jansen levert 50 punten op. Samen met zijn eigen waarde een totaal van 141. De overige partijen wordt net zo afgewerkt.

Vervolgens wordt de ranglijst weer gesorteerd op het nieuwe totaal. Ranglijst twee ziet er dan als volgt uit:

 Enzovoort, enzovoort....